Na de afscheidslunch
verscheur ik in twee uur tijd alle papieren van mijn baan als klachtenbemiddelaar die nog in mijn
werktas zitten. De paperassen zijn gestold op datum
verkeersongeluk, nu twee jaar geleden. Ze hebben geduldig in hun
mappen gewacht op betere tijden, tevergeefs.
Veel aantekeningen
en onderwerpen herken ik nog, ik herinner me weer waar ik toen mee
bezig was. Het leest als een geschiedenisboek over een periode die ik
zelf heb meegemaakt.
Na het therapeutisch
scheuren heb ik 38 lege plastic mapjes over. Ik laat ze demonstratief
op tafel liggen om mezelf eraan te herinneren dat dit dus is wat je
overhoudt: een stapel uitgezakte plastic mapjes die je misschien nog
weer voor iets anders kunt gebruiken. Al moet je dan wel eerst de
etiketjes eraf zien te krijgen die nog vasthoudend verwijzen naar een
vorig leven en naar vergeten actualiteiten. In de mapjes zaten
aantekeningen, gespreksverslagen, brochures, adreslijsten, kwartaalrapportages, afspraken uit
het werkoverleg, actiepunten die er nog steeds dringend uitzien.
Alleen zijn ze allang door iemand anders overgenomen en afgehandeld,
of ze hebben zichzelf opgelost. De uitroeptekens die ik erbij had
gezet, zijn bijna vertederend. Wat is nou eigenlijk echt belangrijk?
Het is maar goed dat je meestal niet stilstaat bij de
betrekkelijkheid der dingen. Anders zou je je nergens meer druk over
maken, en al zeker niet over je werk.
Op tafel liggen ook
de lieve persoonlijke kaarten en de cadeautjes die ik kreeg van mijn
collega's: een mooi sieraad van een echte kunstenares, een boekje van
Toon Tellegen met dierenverhalen over afscheid, een boekje met
levenswijsheden van Toon Hermans, en een set 'Feel good
inspiratiekaarten voor een positieve kijk op het leven'. Om die wat
kleffe kaarten weg te drinken heb ik gelukkig ook een fles witte wijn
gekregen. Ook kreeg ik het hippe boekje Omdenken, waarmee je zelfs
van een shit-verkeersongeluk met grote gevolgen nog een mooie
uitdaging kunt maken die je niet had willen missen.
Ik houd van het
woord zingeving. Je kunt zin aan iets geven, so cheer up! Van de
meest zinloze narigheid kun je nog iets moois maken, of het nou een
auto-ongeluk is of een brand, een overstroming of een brutale inbraak
in je huis. En als je het zelf niet doet, helpen anderen je wel met
opmerkingen als: het heeft zo moeten zijn, niets gebeurt zomaar, dit
kan geen toeval zijn, je maakt dit niet voor niets mee.
Ik denk dat deze
gedachten voortkomen uit een diepe behoefte aan een zinvolle
verklaring voor wat er in het leven gebeurt. Het moet allemaal toch
wel ergens goed voor zijn. Want stel je voor dat het leven inderdaad
alleen maar draait om mazzel, stomme pech en toeval en dat er geen
diepere reden, hogere macht of karma is. Dan zouden we ons wel erg
klein en onbetekenend op deze aarde gaan voelen.
Ik kan inmiddels wel
wat 'feel good inspiratiekaarten voor een positieve kijk op het
leven' gebruiken en pak het kekke doosje erbij. Ik zal de kaarten
goed schudden en er dan blind drie uitkiezen. Welke dat worden kan
uiteraard geen toeval zijn.
De inspiratiekaarten zeggen:
1 Het gras is groener waar je het water geeft.
2 Sterren kunnen alleen maar schijnen als het donker is.
3 Problemen zijn kansen in werkkleding.
Ok, kom nu dan maar
door met die fles witte wijn.