Ineens
was ze er: Klip 2.0. Zoals bij alle nieuwe versies ging er een flinke
periode van broeien aan vooraf, maar nu was de nieuwe software een
feit. De kinderziekten waren er al aardig uit. Wel kwamen er nog
regelmatig updates waarin bugs werden gefixt en de gebruikerservaring
verder werd verbeterd. Ze lachte er maar om. Perfectie bestaat echt
niet, dat had ze inmiddels wel geleerd.
Ze
had eerst geprobeerd terug te gaan naar Klip 1.0. Die versie had
immers jarenlang goed gewerkt. Als ze terugdacht aan die tijd was het
gras toen zoveel groener, en ze kon zo lekker bezig zijn en van het
leven genieten. Maar later, veel later, had ze ontdekt dat vanaf de
andere kant gezien het gras bij Klip 2.0 juist groener was. Het was
dus maar hoe je het bekeek. Perception is reality.
Het
ging erom met de nieuwe versie te leren werken en daarmee tevreden te
zijn. Ze moest vooral niet te vaak terugdenken aan Klip 1.0. Je kunt
immers niet terug naar het verleden en bovendien kan terugdenken
leiden tot idealiseren. Wel was het mooi om af en toe de foto's nog
te bekijken.
De
meeste mensen om haar heen waren de afgelopen jaren warmtebrengers.
Ze wilden vooral iets vriendelijks zeggen om haar op te beuren of te
bemoedigen nu een appende automobilist achterop haar was geknald en
ze door hersenletsel haar oude leven en werk was kwijtgeraakt. Maar
sommigen waren beterweters die dachten de zin van het leven te kennen
en zelfs die van haar leven. Ze bezwoeren haar dat niets zomaar
gebeurt, dat deze ervaring zeker ergens goed voor was, dat ze er
sterker uit zou komen en veel zou leren. En dat ze vooral positief
moest blijven.
Ook
de beterweters bedoelden het goed, maar hun opmerkingen waren soms
kwetsend. Alsof ze niet ongelukkig mocht zijn met wat er gebeurde en
naar een diepere zin moest zoeken.
Bovendien
was ze het niet eens met hun levensvisie. Het leven hangt aan elkaar
van zomaarheden, en – hoe jammer ook – nare ervaringen zijn vaak
nergens goed voor, ze brengen alleen maar verdriet en pijn, Ja, je
leert er natuurlijk van, het hele leven is een leerschool.
Onder
de streep moest ze gewoon met vallen en opstaan leren omgaan met de
tegenslag die haar leven op zijn kop had gezet. Klip 1.0 was gecrasht
en er was nog geen nieuwe versie.
Aanpassen
en aanvaarden doe je niet van de ene dag op de andere, het kost tijd
en tranen. Er zijn dagen dat je alleen maar heel hard wilt huilen om
wat je is overkomen. En dat mag. Je hoeft niet altijd positief te
zijn, waarom zou dat moeten? Het leven is soms gewoon moeilijk, het
overvalt je onverwacht met verdriet en narigheid en ongelukken. De
pechfactor is altijd aanwezig in dat kleine hoekje, waardoor je van
het keukentrapje klettert of net in dat ene vliegtuig zit waar iets
vreselijks mee gebeurt. De pechfactor geeft ruimte aan kankercellen
terwijl je zo je best heb gedaan om ruim 200 gram groente per dag te
eten en altijd naar je werk fietste met een mooi BMI. De pechfactor
zorgt dat je net op dat ene strand bent waar een tsunami aan komt
rollen.
Het
leven draait om aanpassen, blijven lachen en de moed niet verliezen.
Om carpe diem met een goed glas wijn en liefde in je hart. En je
hoopt maar dat de pechfactor niet te vaak langskomt bij jezelf en bij
de mensen om je heen.
Sommige
functies uit Klip 1.0 zijn trouwens behouden, zo zit in Klip 2.0 nog
steeds een schrijf-app. Een mooie nieuwe tool is de doseer-app, die
gebruik ik elke dag. En ik kan ook erg genieten van de relativerende
games waarbij je kunt oefenen met appen achter het stuur.
over pech>> wij zaten in de wachtruimte van de Oncologie, ik had darmkanker, en nu ligt de Glossy QOUTE op de tafel en staat op de cover: "Pech zit tussen je oren" zeg ik tegen een 'lotgenoot' we zitten op de verkeerde afdeling, we moeten naar de KNO afdeling...
BeantwoordenVerwijderen