Zo'n dag

Zo’n dag dat je heel graag wilt uitslapen en niet bereikbaar wilt zijn en je op aanraden van je dochter je telefoon uit hebt gezet. En dat dan ’s morgens vroeg terwijl je nog diep slaapt een man aanbelt of je je auto even wilt wegzetten. Niet omdat die niet goed geparkeerd staat, maar omdat de straat verderop is opgebroken en hij daardoor met zijn vrachtwagen een bocht achteruit moet maken en dat jouw auto daarvoor precies in de weg staat. Waarna je dit heel snel moet begrijpen en je vlug moet aankleden en met warrige haren en slaapogen tussen energieke mannen door moet lopen om je auto te verplaatsen. En dat ze dan hun duim opsteken, niet omdat je jong en mooi bent maar gewoon omdat je je auto hebt weggezet.

En dat je beseft dat je door die deurbel nooit zult weten hoe je droom verder ging waarin je stiekem bij de overburen die nooit willen groeten binnen aan het kijken was en betrapt werd door de buurman die net thuiskwam.

Zo’n dag dat je op het punt staat te vertrekken voor een weekendje weg met je man die geopereerd is aan zijn hoofd na een fietsongeluk. En dat dan de benedenbuurvrouw belt dat ze lekkage heeft en dat het water door haar keukenplafond drupt en dat het van jouw huis afkomstig moet zijn. En dat je na de ontkenningsfase ontdekt dat er inderdaad bij jou iets lekt bij de keukenkraan. Waarna je de weekendloodgieter moet bellen die je een verschrikkelijke poot uitdraait en je ook nog opscheept met een ouderwetse kraan met twee mengknoppen omdat hij even niks anders bij zich heeft.

Zo’n dag waarop je even snel naar de pinautomaat rijdt om geld te halen omdat de loodgieter liefst cash wil worden betaald. En dat je dan te snel thuis wilt zijn omdat je weekendje in duigen lijkt te vallen. En dat de bocht vlakbij huis die je al tienduizend keer hebt gereden ineens niet mee wil werken en dat de kont van een geparkeerde dikke BMW net iets te ver uitsteekt en dat je die dan schampt met een vreselijk geluid. Waarna je niet eens parkeerplaats in de straat kunt vinden om de schade te gaan bekijken en je als een vluchtende crimineel met je auto door de wijk rijdt, terwijl je probeert niet te denken aan hoe de rechterkant van je eigen auto er nu uit zal zien. En dat dan blijkt dat er diepe krassen en deuken zitten die pijn aan je ogen doen.

Zo’n dag waarop je met lood in je schoenen een briefje achter de BMW-ruitenwisser doet met je naam en adres en daarna met lichte buikpijn afwacht tot je gebeld zult worden door de woedende eigenaar. Die vast een patserige figuur zal zijn die zijn auto elke week poetst en wakker ligt van elk krasje. En dat het dan zomaar een vriendelijke jongeman blijkt te zijn die aan de overkant woont en die zegt blij te zijn dat je een briefje hebt achtergelaten. En die dan Damitri blijkt te heten en niet Dimitri, waardoor je weer bijleert over de wonderlijke namen die ouders hun kinderen blijken te geven. Waarna je goede gevoel snel weer weglekt als je je ineens realiseert dat je net een paar maanden geleden je all risks-verzekering hebt gedownsized naar een simpele WA-verzekering en dat je dus alle schade zelf moet betalen.

Zo’n dag waarop je door de lekkage pas zo laat naar je weekendje weg kunt vertrekken dat het al donker is als je aankomt op de plaats van bestemming en dat alle winkels al dicht zijn. Waarna het dorpje louter uit hele leuke winkels met leuke etalages lijkt te bestaan waar je nou net graag eens binnen had willen kijken, maar waar je vast nooit zult komen omdat het morgen ook nog zondag is.

Waarna je ’s avonds samen toch nog een heel leuk en intiem etentje aan de haven hebt en alle vervelende gedachten over deuken en loodgieters worden gedempt met goede wijnen, en dat je zondag in het B&B een prachtig ontbijt krijgt en dat het een mooie herfstdag wordt en dat je samen een heerlijke strandwandeling kunt maken.

Zo’n dag waarop je tevreden thuiskomt van een weekendje weg. En dat je dan ontdekt dat de kat terwijl je weg was over het enige mooie kussentje dat je nog van je moeder hebt heeft gekotst en dat er vlekken op zitten die er vast nooit meer uit willen.

Zo’n dag heb ik gelukkig bijna nooit.