Nog een week of zes en dan sta ik echt
op straat. Ik ben dan bij mijn beide werkgevers officieel ontslagen.
Het UWV kijkt vanaf dat moment over mijn schouder mee of ik mij
netjes gedraag volgens de rechten en plichten bij een WIA-uitkering.
Een paar jaar geleden was ik nog lekker
bezig met twee leuke parttime banen en een florerend eigen bedrijf
voor teksten en boeken. Alles veranderde toen iemand mij op een mooie
voorjaarsdag van achteren aanreed terwijl ik voor het rode stoplicht
stond te wachten. Ze wilde even een mobiel berichtje sturen aan haar
zoon. Ik liep een nare whiplash op die maar niet wilde herstellen.
Ondanks een revalidatietraject en veel motivatie hield ik er
cognitieve problemen aan over, waardoor het niet lukte mijn oude werk
weer op te pakken.
Na een UWV-keuringstraject ben ik nu
gedefinieerd in een percentage arbeidsongeschiktheid: 75,4%. Voor de
overige 24,6% zou ik – in optimale omstandigheden – nog iets
kunnen verdienen in in de kunststofindustrie of de tuinbouw. Ik houd
van plantjes dus wie weet.
Met
dank voor mijn werk als communicatieadviseur en klachtenbemiddelaar,
dat ik jarenlang met veel plezier heb gedaan.
Zes
weken nog, het is kort maar ook lang. Tijd is een ongrijpbaar
fenomeen dat krimpt of uitdijt naar gelang de setting. Het meten
ervan is interessant voor wiskunde en statistieken, maar gevoelsmatig
bestaat tijd niet.
Een minuut duurt eindeloos in de stoel
van de tandarts, maar vliegt voorbij tijdens een gestolen ontmoeting
met een geliefde. Een zich voortslepende vergadering lijkt uren te
duren, totdat je bent begonnen aan een creatieve pentekening op de
vergaderstukken. Dan is het toch weer jammer als je het zaaltje uit
moet voordat je kunstwerk klaar is.
Voor een kind duurt de week tot zijn
verjaardag eindeloos, om nog maar te zwijgen over hoe lang het duurt
tot 'later als ik groot ben' eindelijk aanbreekt. Maar bij het spelen
van verstoppertje is er toch altijd te weinig tijd om een goed plekje
te vinden.
Dit
jaar is het veertig jaar geleden dat mijn vader overleed. Een
eeuwigheid zou je zeggen, maar soms kan het nog voelen als gisteren.
Ik mis hem nog altijd, maar ik zou wel raar opkijken als hij ineens
weer als 49-jarige zou binnenstappen. Hij zou dan ook ineens jonger
zijn dan ik. Hij hoeft trouwens allang niet meer langs te komen om er
te zijn: hij is geleidelijk een deel van mij geworden.
Mijn
leven van vóór het
ongeluk is inmiddels een vrij onwerkelijke herinnering, het lijkt
eeuwen geleden. Kon ik dat echt allemaal? Had ik zoveel energie? Kon
ik al die verschillende dingen tegelijk doen zonder dat ik overbelast
raakte? Ja, dat kon ik, bevestigen mijn man en dochter en mijn
vrienden. Ik geloof ze. Het was een mooie tijd waar ik soms nog
zinloos naar terugverlang.
Kenmerkend
voor mijn verhaal is dat zich een 'breuk in mijn levenslijn' heeft
voorgedaan: er een duidelijke scheidslijn tussen mijn leven vóór
het ongeluk en het leven daarna. Dat blijkt kenmerkend te zijn voor
niet-aangeboren hersenletsel (NAH).
Na
een periode van verzet, vechten en verdriet om de ongewenste
veranderingen in mijn leven heb ik langzamerhand leren aanvaarden hoe
het is. Ook leer ik steeds beter omgaan met mijn beperkingen. Ik
blijf nog hopen op verbetering, maar ik leef vandaag en richt mijn
aandacht op wat ik nog wel kan: ik geniet van het schrijven – stap
voor stap, gedoseerd en zonder tijdsdruk - aan een boek over de
afgelopen periode en dat houdt me van de straat. Ook geeft dat me het
gevoel dat ik iets zinvols doe.
Ik
trek niet meer aan het dode paard dat Vroeger heet. Wel gun ik mezelf
af en toe een verdrietdag waarin ik even mag somberen over alles wat
ik kwijt ben geraakt. Dan doet een goed glas port wonderen.
Ik
ga er als 'voortijdig gepensioneerde' nog wat moois wat van maken en
genieten van mooie momenten met dierbare mensen.
Want ook gezelligheid kent geen tijd.
Want ook gezelligheid kent geen tijd.
aangaande: <> ik ben om een andere reden en op verzoek van diverse mensen een Autobiografie aan het maken, het is nog niet af omdat mijn leven ook nog niet af is, maar het werkt wel "verhelderend" bezoek eens: www.J-Ger-van-den-Hurk.nl, misschien een idee..
BeantwoordenVerwijderen